شیوع افسردگی و ارتباط آن با بروز خودبیمارانگاری در پرستاران بیمارستان های دانشکده علوم پزشکی نیشابور

مقدمه: سلامت روانی افراد در پیشبرد اهداف ملی و آرمانی جوامع از بیشترین اهمیت برخوردار است لذا، توجه به بهداشت روانی در تمام عرصه­ های زندگی از جمله زندگی فردی و اجتماعی و شغلی حائز اهمیت است. کارکنان بیمارستان ها با توجه به نوع حرفه و محیط­ کاری خود در معرض استرس بالایی می ­باشند. هدف:مطالعه حاضر با هدف بررسی شیوع افسردگی و ارتباط آن با بروز خودبیمارانگاری در پرستاران بیمارستان ­های دانشکده علوم پزشکی نیشابور انجام شده است. مواد و روش ها: مطالعه توصیفی­– تحلیلی بر روی 196نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان­ های دانشکده علوم پزشکی نیشابور در سال 1392 به روش نمونه گیری تصادفی ساده با کمک پرسشنامه خودبیمارانگاری ایوانز و پرسشنامه افسردگی بک انجام گرفت. برای تحلیل داده ها از نرم افزار spss نسخه 16 استفاده گردید. یافته­ ها: میانگین سنی نمونه ها 8± 32/1 سال بود. 26% (51 نفر) از نمونه ها به درجاتی از افسردگی و 45/4% (89 نفر) به درجاتی از خودبیمارانگاری مبتلا بودند. بین محل خدمت کارکنان و تعداد شیفت آن ها در ماه با افسردگی ارتباط آماری معنی داری وجود داشت. همچنین نتایج نشان داد بین افسردگی و خودبیمار انگاری ارتباط آماری معنی داری وجود دارد (P=0/001). بحث و نتیجه گیری: باتوجه به اینکه احساس خودبیمارانگاری و افسردگی از جمله مسائلی هستند که می­ توانند کارکرد حرفه ای و اجتماعی پرستاران را تحت تأثیر قرار­دهند لذا، شناخت عواملی که بر بروز آنها تأثیر دارند بسیار حائز اهمیت بوده و لزوم اتخاذ تصمیمات مناسب جهت پیشگیری و یا درمان این قبیل مشکلات را یادآور می ­شود.